Het Australische model van Theo Franken: genocide, apartheid, deportatie en assimilatie
(met dank aan Eric Hulsens voor de vertaling)
Toen ik op mijn
schermpje het niet te stuiten enthousiasme van Theo Franken voor het
Australische immigratiemodel ontdekte, moest ik terugdenken aan een artikel dat
ik onlangs gelezen had in het zwartboek van het kolonialisme, een bijdrage
gewijd aan de ‘Aboriginals’ van dat continent ‘met grenzen’.[1]
De auteur, Alastair Davidson, verklaart: ‘Australië
heeft Zuid-Afrika opgevolgd als de meest reactionaire en meest racistische van
alle vroegere Britse kolonies.’[2] Een radicale uitspraak, maar één die onderbouwd is door een
onweerlegbare historische, feitelijke en actuele bewijsvoering.
De Britse kolonisatie van dat
uitgestrekte land is in 1788 begonnen met de grootschalige aanvoer van
kolonisten en het begin van een systematisch vernietigingsproces van de
oorspronkelijke bevolking. Om dat juridisch te legitimeren pasten de Britten
het principe van de ‘terra nullius’
toe: land van niemand, onbewoond gebied, woestijn.[3] Dit is een fraai christelijk principe, in 1095 uitgevonden
door paus Urbanus II om de veroveringen van de kruisvaarders in het Oosten te
verantwoorden. Het heeft vaak dienst gedaan, o.a. voor de ‘juridische’ basis
voor de verdeling van Afrika tussen de Europese machten op de Conferentie van
Berlijn in 1885. En het vormt natuurlijk de grondslag voor de zionistische
staat, met zijn slogan ‘Een land zonder
volk voor een volk zonder land.’
Het grote voordeel van dit
christelijke principe is dat het toestaat dat je doet wat je wilt, zonder enige
limiet, met de volkeren die in het echte leven wonen en leven op dat
‘niemandsland’, en wel al lang voor de komst van de kolonisator die altijd wit
is. De Britten hebben aan de spits gestaan van de inventiviteit op dit gebied:
de kunst van de genocide in de volle breedte van het begrip.
Directe fysieke uitroeiing
Om te beginnen moeten we ons
herinneren dat ‘Australië eerst
gekoloniseerd werd door dwangarbeiders (…) die de meerderheid van vijf kolonies
vormden van de zes die in 1859 bestonden.’ Een bijzonder interessant feit
als je denkt aan de aversie van Theo Franken en van onze politieke klasse voor
de ‘criminele migranten’. In de Britse kolonisatie waren het niet de criminele
migranten die met het vuile werk begonnen, maar wel migrerende criminelen, die
precies naar ginder gestuurd werden omwille van hun zwaar juridisch verleden.
In honderd jaar tijd werden bijna 150 000 gevangenen naar Australië gebracht.[4].
‘Deze
boeven en moordenaars richtten een systeem van wilde repressie in, dat de norm
werd.’[5] Die norm omvat de vergiftiging van Aboriginals door lokaas
met strychnine, het gebruik van hun hoofden als voetbal, de verkrachting van
vrouwen, het laten voortslepen door een paard tot de dood volgde,
massaslachtingen, aanslagen, enz.
Eens deze norm
gevestigd was door misdadigers van gemeen recht, nam de staat het over, om te
beginnen door geen van deze misdaden te bestraffen. Het ging toch om
‘niemandsland’? Later zouden gelijkaardige misdaden gepleegd worden door de
politie van de staat of door gewone burgers, zodat zelfs nog in 1972 ‘er nog personen in leven waren die in hun
jeugd een Aboriginal konden ombrengen, totaal ongestraft of zelfs legaal.’ [6].
Assimilatie, kinderroof en biologische selectie
Naast de rechtstreeks fysieke
uitroeiing hebben de Britse kolonisten ook een proces van gedwongen assimilatie
georganiseerd dat tot doel had de zwarte huidskleur van de autochtonen steeds
meer te doen verdwijnen. De methode was eenvoudig: het volstond de kinderen weg
te rukken van hun ouders, in het bijzonder de kinderen met gemengd bloed, en ze
te plaatsen in families van kolonisten, waar ze natuurlijk gebruikt werden als
huispersoneel of voor ander elementair werk. Men schat dat ‘vijftigduizend kinderen verplaatst werden in
de loop van vijf generaties, d.w.z. tot in 1980’.[7]. Nog in het jaar 2000 weigerde de
Australische justitie schadeloosstellingen toe te kennen, onder voorwendsel dat
de moeder een akkoord over het vertrek van haar zoon had ‘ondertekend’.
Apartheid
Net zoals de indianen van Amerika en
van Canada werden de Aboriginals in reservaten geplaatst waar ze in grote
aantallen stierven. Haast alle Aboriginals ‘werden
beroofd van hun fundamentele rechten’ en ‘zowat alle aspecten van hun leven werden onder controle gebracht’,
wat Alastair Davidson doet besluiten dat ‘de
situatie een treffende gelijkenis vertoont met het regime dat de apartheid
vijftig jaar later in Zuid-Afrika invoerde’.[8].
Massale opsluiting
Zoals dat het
geval is met alle gekleurde minderheden in de koloniale samenlevingen is het
aandeel van de Aboriginals in de gevangenis veel hoger dan het gemiddelde. Een
Aboriginal heeft vandaag vijf keer meer kans om in de gevangenis te belanden
dan een witte Australiër. Alastair Davidson acht het uitroeiingsbeleid nog
steeds in gang ‘in 2000, met het ongewoon
hoge aantal Aboriginals dat sterft terwijl ze gearresteerd zijn’. [9]
Deportatie van wie zich verzet… naar de eilanden
Theo Franken heeft volkomen gelijk
als hij stelt dat het onthaal van de migranten op de eilandjes voor de
Australische kust goed georganiseerd is. Het gebruik van deze eilandjes is inderdaad
een oude Britse traditie. Er werden reservaten ingericht op deze eilanden, die
ook dienden voor het opsluiten van weerspannigen. ‘Vanaf 1926, als de kolonisten zich vestigen in Tasmanië, wordt de
krijgswet er uitgeroepen om de opstanden van de 6000 Aboriginals neer te slaan.
Ze werden gedeporteerd naar het eiland Flinders, waar ze massaal stierven van
ziekten en honger, en ze konden nooit meer terugkeren naar hun eigen gronden.’[10]
Nee, dat is geen verleden tijd !
Ik hoor al stemmen opgaan die
zeggen: ‘Maar dat is allemaal verleden tijd!’ Wel, dat is niet zo! Als de
Australische premier in 2000 weigert verontschuldigingen aan te bieden voor de
gestolen kinderen, wordt hij door 60% van de bevolking gesteund. Hij is afwezig
als op 27 mei van datzelfde jaar een Dag
van de verzoening gehouden wordt. Het zal nog acht jaar duren eer het woord
‘verontschuldiging’ van zijn lippen
komt. Maar dat verandert niets aan het fundamentele uitgangspunt van de
Australische samenleving, die over Australië stelt ‘dat het Britse volk er bezit van genomen heeft, en dat het volkomen in
zijn recht was om dat te doen op grond van de goddelijke autoriteit’.[11]
De Australische samenleving is
helemaal gefundeerd op het principe van de witte suprematie die zich het recht
toe-eigent kinderen te roven en biologische selectie door te voeren, lage
tewerkstelling op te leggen en al wie zich verzet op te sluiten, te deporteren
of om te brengen. Door het Australische model te verdedigen neemt Theo Franken
in feite het standpunt van de witte suprematisten over. In naam van de strijd
tegen ‘het gevaar van extreem-rechts’ verkoopt hij ons de
geciviliseerde Britse versie daarvan. In naam van zijn strijd voor ‘meer menselijkheid tegenover de migranten’
serveert hij ons opnieuw de koloniale versie van de deportatie naar de
eilanden.
Ik draag dit artikel op aan het volk
van de Aboriginals en, hier in België en elders, aan alle personen die mensen
zonder papieren ontvangen, hen wat geld geven om te reizen, hen in staat
stellen hun telefoon op te laden, hen een goede maaltijd aanbieden en onderdak voor
de nacht, hen adviseren en gidsen naar een park of onder een brug en die voor
deze werkelijk humane acties vervolgd worden door het gerecht.
[1] Marco
Ferro, Le livre noir du colonialisme,
XVIème –XXIème siècle : de l’extrémisme à la repentance, Hachette
Littératures, Pluriel, Éditions Robert Laffont, 2003
Commentaires
Enregistrer un commentaire